Rasa królików nowozelandzkich białych została wyhodowana w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku przez krzyżowanie miejscowych białych królików z olbrzymem belgijskim i zajęczakiem. Króliki nowozelandzkie białe zyskały sobie szybko popularność dzięki wysokiej wartości użytkowej cechującej się: doskonałym umięśnieniem, bardzo szybkim tempem wzrostu w okresie pierwszych 2 - 3 miesiąca życia, stosunkowo wczesnym uzyskiwaniu zdolności do rozpłodu oraz wysokiej mleczności matek.
Do Polski została sprowadzona po wojnie z Anglii. Szybko przystosowała się do naszych warunków klimatycznych i hodowlanych. Zyskała uznanie hodowców stając się jedną z ważniejszych ras wykorzystywanych do przemysłowej produkcji brojlerów króliczych.





Poniższy szczegółowy opis cech budowy ciała, typu rasowego, barwy okrywy włosowej itd., został zaczerpnięty z Wzorca Królików wydanego przez Centralną Stację Hodowli Zwierząt w Likwidacji (Warszawa, Listopad 2000r.)

"Genotyp: aa -- -- -- --

Wymagania wzorcowe masy ciała w poszczególnych miesiącach życia dla tej rasy królików przedstawiają się następująco:

wiek (miesiąc)     3     4     5     6     7     8
masa w kg     2,1     2,8     3,4     3,9     4,1     4,2

Ocena cech objętych wzorcem:
1. Masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej:

kg     3,50-3,69     3,70-3,99     4,00-5,29     5,30-5,50
pkt.     8     9     10     9


Najniższa dopuszczalna masa ciała królika w wieku 8 miesięcy i powyżej - 3,5 kg; najwyższa - 5,5 kg.
Przy ocenie samic i samców na wystawie dopuszcza się masę ciała o 5 % niższą niż podana w tabeli.

2. Budowa ciała:
Harmonijna budowa ciała. Tułów średnio długi, walcowaty, dobrze umięśniony, dobrze rozwinięty przód i zad, szerokie łopatki i partia grzbietowa. Głowa mocno osadzona na krótkiej szyi, silnie związana z tułowiem. Kończyny silne, masywne, krótkie. U samic starszych (ponad 1 rok) dopuszcza się małe, symetryczne podgardle. Ogon krótki, przylegający do tułowia.

3. Typ rasowy:
Głowa u samców krótka, szeroka o profilu lekko garbonosym, u samic delikatniejsza. Uszy mięsiste, grube, silnie osadzone, o zaokrąglonych górnych końcach, dobrze owłosione. Długość uszu od 10 cm do 11,5 cm. Skoki obficie owłosione.


4. Jakość okrywy włosowej (gęstość, sprężystość i jedwabistość):
Okrywa włosowa bardzo gęsta, sprężysta i jedwabista. Długość włosów pokrywowych około 3 cm.

5. Barwa okrywy włosowej:
Barwa włosów pokrywowych na całym tułowiu, głowie i uszach śnieżnobiała.

6. Specyficzne cechy rasowe (barwa włosów podszyciowych, oczu, pazurków):
Barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała. Barwa oczu czerwona, pazurki białe lub cieliste.

Wady dopuszczalne:
Mniej harmonijna budowa ciała. Głowa i szyja wydłużona. Uszy cienkie, szpiczaste, słabo osadzone, mało owłosione o długości od 11,5 cm do 13 cm. Słabe, cienkie i długie nogi. Wyraźnie zaznaczone podgardle. Okrywa włosowa mniej gęsta, sprężysta i jedwabista, niewielkie odchylenia w długości włosów pokrywowych w stosunku do długości standardowej. Lekki nalot żółty lub szary w okrywie w tzw. klinie i na policzkach. Małe odchylenia w barwie oczu i pazurków w stosunku do wymagań wzorca.

Wady niedopuszczalne:
Masa ciała poniżej 3,5 kg lub powyżej 5,5 kg. Uszy o długości powyżej 13 cm, z tendencją do opadania. Silnie zaznaczone podwójne lub potrójne podgardle. Okrywa włosowa rzadka, spilśniona. Wyraźnie żółty nalot w okrywie, występowanie barw obcych (innych niż śnieżnobiała). Barwa oczu inna jak wzorcowa, pazurki pigmentowane."


W pracy hodowlanej powinniśmy zwracać uwagę na to, aby osobniki, które zostawiamy do dalszej hodowli posiadały jak najwięcej cech zbliżonych do ideału. Drobne wady opisane w punkcie jako "wady dopuszczalne" nie eliminują zwierzęcia z dalszej hodowli. Jeżeliby jednak wystąpiła chociaż jedna cecha opisana w punkcie "wady niedopuszczalne" to takiego osobnika powinno się natychmiast eliminować z dalszej hodowli.
Opis zaczerpnięty ze strony srokacz.pl